Geen dag zoals alle andere: Alex Zanardi verliest beide benen bij een ernstig ongeluk

Het was 15 september precies 24 jaar geleden dat Alessandro Zanardi bij een ernstige crash in een Champ-Car zijn beide benen verloor.

Een inktzwarte dag waar de Italiaan openlijk over vertelt. Niet met wrok of haat richting iets of iemand, maar op een bijzonder, bijna dankbare manier.

Dankbaar voor het feit dat hij er nog is en dat hij nog zoveel moois heeft mogen beleven.

“Er is geen rationele verklaring voor mijn aanwezigheid hier,” zei Zanardi al eens. En daar kan hij nog wel eens gelijk in hebben. Wanneer ze de coureur namelijk van het circuit op de Lausitzring in een reddingshelikopter willen hijsen, brengt een priester hem al de laatste sacramenten toe. Overtuigd van het feit dat de Italiaan het ongeval niet zal overleven.

En niemand geeft hem op dat moment ook enige kans dat hij het bizarre ongeval na zal kunnen vertellen. Bizar op alle fronten. Het is dan namelijk vlak na de vreselijke aanslagen op het World Trade Center die bij een ieder nog op het netvlies gegrift staan.

Lausitz

De Amerikaanse Champ Car-raceserie moet vanwege de aanslagen uitwijken naar Lausitz. Zanardi raakt na een pitstop de macht over het stuur kwijt, slipt en spint vervolgens de baan op. Zijn auto onbestuurbaar.

op dat moment komt zijn collega Alex Tagliani met een snelheid van 320 km/u aangereden en uitwijken is dan onmogelijk.

Een botsing onvermijdelijk. Er volgt een oorverdonvende knal en de auto van Zanardi wordt als ware het papier-maché aan flarden gescheurd.

Evenals Zanardi’s beide benen. Na de oorverdovende knal is het plotseling muisstil. 90.000 fans op de tribune, maar je kunt een speld horen vallen.

Racearts Terry Trammell komt ter plaatse en probeert uit alle macht, maar tevergeefs het bloeden te stoppen. Het mag niet baten en Zanardi’s hart blijkt uiteindelijk zeven keer de strijd op te hebben gegeven.

Maar Zanardi’s ziel niet. Die vecht zich een weg terug en klampt zich terug aan het leven. Er volgt een revalidatietraject van jaren, waarin de wilskracht van Zanardi een voorbeeld wordt voor velen.

Een icoon, zo schrijft de Corriere dello Sport eens. “Zijn kracht, zijn zelfspot en zijn menselijke diepgang hebben van een atleet een icoon gemaakt.”

Een icoon

Op wonderbaarlijke wijze, vocht Zanardi zich terug in de autosport, maar overtrof werkelijk alle verwachtingen door in 2014 mee te doen aan de Ironman Hawaii en Paralympisch kampioen op de handbike te worden.

Ze zeggen wel eens dat de bliksem geen twee keer op dezelfde plek inslaat, maar Zanardi weet het lot opnieuw te tarten. In voorbereiding op de Paralympische Spelen in Tokyo (2020) botst hij met zijn handbike tegen een vrachtwagen.

Opnieuw is Zanardi weer meer dood dan levend. Paus Franciscus stuurt hem een ​​handgeschreven brief waarin hij aangeeft voor hem te bidden.

De oud-coureur verblijft nog steeds in een speciale revalidatiekliniek. Voor de Italianen is Zanardi meer dan een atleet. Hij is een icoon. Een hoop in bange dagen en het bewijs dat het leven doorgaat, wat er ook op je af wordt gevuurd.

Zanardi zelf blijft bescheiden als altijd. “De alleenstaande moeder die elke dag vroeg opstaat en naar haar werk gaat om haar kinderen te onderhouden, zelfs als ze zich helemaal niet lekker voelt – is zij niet veel meer een inspiratiebron?”

“Het ongeluk was geen zwarte bladzijde in mijn carrière. Ik ben er zelfs dankbaar voor, omdat het me een compleet nieuwe wereld heeft laten ontdekken. En het mooie is dat ik sindsdien dol ben op bier. Dat komt vast door al het Duitse bloed dat ik heb geërfd.”